Het ziekenhuis, mijn eerste weekje en mijn medeco

Ook maar even wat over het ziekenhuis aangezien dat geloof ik de reden was dat ik naar Suriname gekomen ben. Het ligt bij mij om de hoek en is ong 3 minuutjes lopen. Mijn ritme zorgt voor het om 6.00 uur wakker worden, dan even in de buurt wandelen en boodschappen doen (ja dan zijn de winkels al open) en om uurtje of 7.45 naar het Ziekenhuis. De eerste twee weken zal ik op de afdeling Obstetrie (=verloskunde) doorgebrengen waarna ik geloof ik naar de verloskamers ga. De zusters beginnen elke ochtend met zingen en dan proberen veel patienten toch even mee te doen maar is best moeilijk (heb het maar gewoon opgegeven en het leek dat ze mijn zangtalenten niet echt konden waarderen (vreemd he). Op de Obstetrie (Verloskunde) heb ik in totaal een stuk of 30 zwangeren en kraamvrouwen(net bevallen) en +/- de helft hiervan aan neonaten(pasgeborenen) te controleren. Over het algemeen was het best relaxed en was er allen sprake van een stress moment tussen 9 en 10:30. 's ochtends tussen 7.30 en 815 hoort de papieren visite te beginnen maar schrik niet als er pas negen uur of later een arts aankomt, en word er bepaalt wie naar huis gaat. Als er dan plotseling 5-6 man na huis moeten en die moeten nog allemaal gecontroleerd worden voor 10:30 (bezoekuur en dan gaat iedereen naar huis) dan heb je een probleempje. Maar een beetje plannen voorkomt een stresssituatie. Je bent nog altijd in Suriname dus stress hoort hier niet bij. Verder was het een erg leuke afdeling dit kwam met name door aantal erg gezellig zusters. Hoofdzuster Joyce is een van mijn favorieten, ze werkt er al meer dan 25 jaar en kent het zuilen en ruilen. Met haar was altijd lachen , meerdere malen kreeg ik te horen dat ze me midden op straat ging zetten of slaan omdat ik te ondeugend was. Binnen is het heel eenvoudig ingericht. Vaak zijn er dingen stuk; een lamp in de OK waar normaal 4 lampen inzitten of meer waarvan er maar 1 het doet, een stuk zeil met putten of dat afgescheurd is en waar vrolijk overheen gedweild wordt (er bestaan zeker geen bacterien hier), De gordijnen worden met stukjes touw min of meer bij elkaar gebonden. Wat zeker leuk is, is dat de kamers uitkomen op een galerij, waar patienten buiten kunnen zitten, waar ze dan ook veel te vinden zijn. De Obstetrie heeft hele aardige zusters waar je goed mee kan lachen. In de tussentijd ben je vooral dus aan het kletsen met de zuster Joyce, en zuster Agnes of kijk je alvast welke patienten je moet nakijken die dag. Per arts verschilt de duur van de visite. varierend van een half uur tot twee uur. Daarna ga je bij de patienten langs. Het is dus niet zo zoals in NL dat je bij elke patient netjes even blijft staan, handen schud, nagaat wat het probleem is en doorneemt wat er die dag gaat gebeuren, het is meer een gezellige bedoening, waarbij af en toe de patient ook gelegenheid krijgt iets te zeggen. Je kunt ook niet altijd alles volgen omdat het dan in Sranan Tongo moet of Saramaccans als de patient geen Nederlands spreekt. Ik ken het nog niet iig. Je weet vaak niet voor wiens bed je staat, want naamborden; daar doen ze hier niet aan. De dokter komt binnen en vraagt gewoon: "wat is uw naam?". Dan moet de hoofdzuster erbij komen met HET schrift en vertellen wat er ook al weer met deze patient wasvooral onder de noemer "steekwoord?" van Dr Olmtak. Af en toe tussendoor even pauze voor het zonnetje
op de gallerij. Daarna haakt de arts af en steekt over naar de andere kant; afdeling Gynaecologie. Dr Sieteram wil dan dat je achterblijft maar Dr Olmtak en Rellum nemen je letterlijk aan de hand gewoon mee. Daarna beginnen met de post-natale controles bij de moeder en af en toe zelfs ook bij het kind. Soms roept de arts-assistent dr Rellum , redelijk onverstaanbaar, of je meegaat naar de poli, hechten etc. Best leuk maar wordt per definitie laat. Was hier al voor gewaarschuwd door mijn medeco's.
Mijn medeco's: Smita, Rose en Anne uit Leiden, Els uit amsterdam (semiarts/keuzeco). Nemen mij heel lief op sleeptouw in de weekenden. Rose is de eerste week overvallen dus daar meteen (terechte) waarschuwingen van gehad. Is inderdaad niet slim om hier 's avonds alleen te lopen of overdag door de verkeerde buurten. Mensen zien blank als geld. Hoe pauper je ook af en toe gekleed bent ;-) Ze woont samen met Smita iets verder van het ziekenhuis en heeft als benedenbuurman een kerel die slangen en spinnen houdt. Jammie. Waaronder te cool: Roomboter, een albino python van een metertje of 7. Anne en Els wonen ook samen maar bij mij in de buurt. Dat was het weer even Groetjes